Voor 'Nooit meer thuis?' maakt Ad gebruik van teksten van 2 vluchtelingen.
Storm
In 'storm' werden 8 teksten van Moshen, een iraanse vluchteling die zijn plek in Rotterdam geeft gevonden als een chaos, een storm door alle toeschouwers (die elk maar 1 van de 8 teksten hebben) tegelijkertijd gelezen. Aan de toeschouwers werd gevraagd om hun emotie die ze voelen bij de tekst in hun stem én hun lijf hoor- en zichtbaar te maken.
- Migratie
een woord dat op het eerste gezicht
vol hoop en dromen lijkt,
maar in mijn hart
verbergt het wonden
die alleen een vluchteling
echt begrijpt… - Vluchten uit mijn vaderland
mijn moederland verlaten
betekende
de wortels lostrekken
uit de aarde waarin ik heb geademd,
ben opgegroeid,
heb gelachen en gehuild…
alle herinneringen
achter moeten laten
en mijn hart toevertrouwen
aan een plek
waar niets vertrouwd voelt —
niet de taal, niet de mensen. - Vreemdelingschap is verlangen
naar de steegjes van je stad,
naar de geur van vers brood
van de bakker om de hoek,
naar de vertrouwde stem van je moeder
die je naam roept,
naar de lach van vrienden
die nu mijlenver van je verwijderd zijn. - De zwaarte van een vlucht
zit niet alleen
in het moeten pakken
van koffers
en dan vertrekken,
maar in elke kille, stille avond
waarin mijn hart hunkert
naar een kopje thee
met mijn familie,
naar een liefdevolle blik
die geen woorden nodig heeft,
naar een omhelzing
die me doet herinneren aan thuis. - Vluchteling zijn betekent
vreemd zijn,
zelfs voor jezelf;
wanneer je tussen mensen staat,
hun taal begrijpt,
maar nooit echt ergens bij hoort. - Vreemdelingschap betekent
nachtelijke brokken verdriet
die niemand ziet,
tranen
die je kussen natmaken
in het donker
en heimwee
dat met geen enkel woord
te genezen valt. - Vluchten is elke keer,
wanneer ik de naam
van mijn vaderland hoor
het samenknijpen van mijn hart,
met een bittere glimlach op de lippen.
Het is leven met oude foto’s
en elke nacht
in slaap vallen
met de hoop
ooit terug te gaan. - Vreemdelingschap betekent
je wortels planten
in een andere aarde,
maar altijd voelen
als een boom
zonder vrucht,
zonder thuis.
Ik heb een stuk
van mijn ziel
achterlaten
in een land
dat altijd
mijn thuis zal blijven,
zelfs
als ik nooit meer terugkeer.
Verjaardag
'Verjaardag' is een tekst van Asifa Karima, een Afghaanse vluchteling die in Groningen studeert.
In 'nooit meer thuis' werd de tekst gelezen/gespeeld door Maria Fernandes, zelf migrant uit Kaapverdië.
Vandaag is mijn verjaardag…
en ik zit hier, tussen vreemde muren,
met kaarsjes die stilletjes branden,
en een hart dat in stilte terugreist naar huis.
Al vier jaar vier ik mijn verjaardag
zonder de geur van mama’s eten,
zonder papa’s glimlach
die altijd probeert
de kaarsjes met zijn hand uit te blazen,
zonder de ogen van mijn broer of zus
die stiekem naar mijn cadeau gluren.
Al vier jaar is heimwee
mijn vaste gast op deze dag.
Op het moment dat ik de kaars aansteek,
is het eerste wat ik wens…
geen cadeau, geen taart, geen feest—
alleen een knuffel.
Een knuffel die ruikt naar thuis,
die klinkt als warmte,
als rust,
als ‘ik ben er voor je’.
Vandaag is mijn verjaardag…
En ik word stilletjes ouder,
in een stad
waar niemand mijn stille tranen ziet,
in een kamer die niet weet
hoe je ‘gelukkige verjaardag’ fluistert.
Maar toch,
sta ik op, steek de kaars aan,
en fluister met trillende stem:
“Gelukkige verjaardag, dappere, verlangende ziel…”
die zelfs in de verte, hoop nooit is vergeten.
